III.

Przetarłam zmęczony oczy.
Rozglądnęłam się po pomieszczeniu.
Salon.
Musiałam zasnąć, czekając na Erica.
Naglę usłyszałam hałas z kuchni, szybko odrzuciłam koc którym byłam przykryta i ruszyłam w kierunku pomieszczenia.Przystanęłam w progu i od razu uśmiechnęłam się na ten widok.
Dabria stała na małym stołku przy blacie kuchennym i mieszała jakąś substancję. Za to Eric stał obok niej i dodawał do miski różne produkty.
Odkaszlałam.
-Mamo miałaś jeszcze spać, nie możesz tego wiedzieć to niespodzianka.-powiedziała smutno dziewczynka.
Zakryłam ręką oczy.
-Nic nie wiedzę, dajcie mi tylko coś do picia i już mnie nie ma.-zaśmiałam się.
Poczułam na mojej drugiej dłoni czyjeś ręce, po chwili miałam w niej szklankę wody.
-Jakbyście czegoś potrzebowali jestem niedaleko.-powiedziałam i wyszłam z kuchni.
Usiadłam na kanapie w salonie i włączyłam telewizor. Przeskakiwałam z programu na program, kiedy natrafiłam na stację muzyczną. Na ekranie zobaczyłam tak dobrze znaną mi twarz, przymknęłam oczy i wsłuchałam się w tekst piosenki:

"...Cause I can love you more than this..."

Po policzku spłynęła jedna samotna łza.

-Mamusiu!-krzyknęła i stanęła przede mną blondynka.

Szybko przetarłam twarz i uśmiechnęłam się do niej lekko.

-Tak?-zapytałam.

-Chodź, śniadanie gotowe.-uśmiechnęła się tak jak miała to w zwyczaju.

Wyciągnęła w moją stronę dłoń, a ja ją chwyciłam. Pociągnęła mnie w stronę kuchni. Przy stole siedział już Eric.

-Moje panie.-powiedział i podniósł się z miejsca.

Najpierw przysunął na krześle Dabrię, a później mnie. Następnie usiał na miejscu które wcześniej zajmował.

-Zrobiliśmy dla Ciebie gofry.-powiedziała dziewczynka i zaśmiała się.

-Dziękuję, za to was kocham.-odparłam i nałożyłam na talerz jednego.

-Wujka Erica też?-zapytała i popatrzyła na chłopaka.

-Też.-odpowiedziałam i uśmiechnęłam się w jego stronę.

-Dzięki.-powiedział z pełną buzią.

-Ale widzisz kochanie wujek zachowuję się czasem gorzej niż Ty.

-Już tyle gadania.-przerwał brunet.-Lepiej jeść nie gadać.-dodał.

Zapadła cisza, każde z nas zajadało się śniadaniem.

Patrzyłam na córkę, jej apetyt był ogromny. Właśnie to też przejęła po ojcu.

-Zjadłam.-krzyknęła i pokazała pusty talerz.

-Jeszcze?-zapytał Eric.

-Nie, dziękuję.-odparła i wstała od stołu.

-Dabria nie zapomniałaś o czymś?-zapytałam, a dziewczynka odwróciła się w moją stronę.

-Nie chce tych tabletek, one są okropne.-powiedziała.

-Słońce tu nie ma wyboru, czy tego chcesz. Ty po prostu musisz.-powiedziałam i wyciągnęłam białą tabletkę z opakowania. Dziewczynka skrzywiła się ale wzięła lekarstwo i popiła wielkim łykiem wody.

-Mogę już iść?-zapytała, ja tylko pokiwałam głową, a jej już nie było.

-Pozmywam.-powiedziałam, wstałam od stołu i zaczęłam zbierać naczynia.-Jak tam randka?-zapytałam patrząc przez ramię na chłopak.

-Jak randka.-odparł i zaczął bawić się swoimi palcami.

-Coś się stało?-zapytałam.

-Nic, po prostu Kim nie jest dla mnie.-odparł i popatrzył w okno.

-Eric znam Cię, coś się stało.-powiedziałam, wytarłam ręce o ściereczkę i usiadłam obok niego, złapałam go za lewą dłoń, on momentalnie popatrzył w to miejsce.

-Nie umiałbym jej pokochać.-wyszeptał.

-W końcu znajdzie się ktoś, kto podbije Twoje serce, zobaczysz.-odparłam i poklepałam go po ramieniu. Nie chciałam ciągnąc tego tematu bo wiedziałam do czego dojedziemy, a ja wolę o tym nie rozmawiać.

-We weekend jadę do Londynu.-powiedział, a ja zamarłam.

Chłopak nie nie powiedział, najwidoczniej czekał na moją reakcję.

-I?-zapytałam.

-Jedziecie ze mną.-powiedział.

-Nie ma takiej opcji.-odparłam szybko.

Londyn to ostatnie miejsc, w którym powstanie moja noga.

-Aubery to ze tam pojedziemy nie równa się z tym że od razu go spotkasz.-mówiąc to podszedł do mnie i oparł się o blat obok zlewu.

-Może po prostu nie mam ochoty tam jechać?-zapytałam, oszukiwałam sama siebie.

Prawda była taka że się bałam i to tak bardzo się bałam.

-Powiedziałem już o tym Dabrii.-powiedział chłopak, a ja popatrzyłam w jego stronę.

-Dlaczego to zrobiłeś?-zapytałam.

-Bo wiem że jeśli ona o to Cię poprosi, zrobisz to.-odparł.

-Cudownie.-wyszeptałam.-Kiedyś Cię zabiję.-powiedziałam w jego stronę.

-Też Cię kocham słońce.-odpowiedział i pocałował mnie w głowę.

Za to został ochlapany wodą.

-Kiedy wyjeżdżamy?-zapytałam.

-Jutro.-odparł i puścił w moją stronę oczko.

-Za rezerwuj bilety na pociąg.-powiedziałam.

-Już to zrobiłem.

-Przecież nie wiedziałeś że się zgodzę.

-Wiedziałem, to było pewne.-odparł i wyszedł z pomieszczenia.

Uśmiechnęłam się lekko, cieszyłam się że zna mnie tak dobrze.

Wie o mnie wszystko i dlatego traktuję go jak brata.

Co może zdążyć się w Londynie?

Czy go spotkam?

Jeśli tak, to czy mnie pozna?

Potrząsnęłam głową, nie ma co martwić się na zapas.

Będę mieć przy sobie córkę i przyjaciela. A Eric na pewno jakoś mi pomoże.

***

Przepraszam za wszystkie błędy.

Wiem, krótko.

Przepraszam ;*

Ale ten rozdział pisany był bardzo dawno temu i tak wyszło że jest taki a nie inny :)

A i postaram się IV dodać szybciej :)